jueves, 29 de noviembre de 2012

Wikipedia, si ou non?



Os arquivos web son cada vez máis empregados á hora de informarse, de buscar datos, de facer traballos… En fin, Internet é cada vez máis empregado para todo, en xeral. A pregunta é, que nivel de fiabilidade teñen os datos web?
Unha das páxinas máis visitadas na rede é a Wikipedia. Todos acudimos a ela de boas a primeiras para enterarnos dun dato ou doutro, sexa por propio interese ou para documentarnos de forma “seria”. 
Na páxina de inicio, a propia páxina web nos avisa que o contido dos artigos que alí se inclúen son escritos por usuarios anónimos en todo o mundo e que é posible que haxa erros neles, polos que nos invita a correxilos.
Con 12 anos de vida, Wikipedia é unha poderosísima ferramenta cunha comunidade global de miles de voluntarios, que escribiron máis de 20 millóns de artigos en 282 idiomas e dialectos. O perfil medio do “wikipedista” é dun estudante de entre 20 e 35 anos, solteiro. Tamén participan nela catedráticos e reitores de universidades.
A pesar do traballo dos voluntarios, tamén hai certas persoas que se adican, directamente, a botalo por terra. Sen ir máis lonxe, non fai moito que buscando a biografía dun personaxe de actualidade, a información era correcta e o último parágrafo era unha combinación de insultos contra a persoa totalmente fascinante. Poucos días máis tarde, os editores xa o correxiran. Isto amosa a frescura e a actualización que contén Wikipedia.
Aínda estando todo tan actualizado, a pregunta é: a información é veraz? Hai múltiples opinións ó respecto, por suposto.
A revista científica Nature declarou no 2005 que a Wikipedia en inglés era case tan exacta como a Encyclopaedia Britannica. Por outro lado, o periódico español El País publicou unha reportaxe en 2009 sobre un estudio da universidade de París que fixo críticas bastante duras contra a enciclopedia dixital e, incluso, contra o estudo de Nature.

Que crer?
Estou segura de que cada un lle outorga o seu propio nivel de credibilidade.
Certo é que estando exposta á edición de calquera, poderiamos atopar de todo… Mais tamén debemos confiar un pouco nos “wikipedistas” que a forman, e nos estudos que estos acarrean. Polo visto, o seu emprego atópase extendido nun 73% entre os estudantes de Arquitectura, nun 65% nos de Inxeniería e Ciencias, nun 64% en Educación, nun 61% en Negocios en un 56% nas Humanidades; e, ó parecer, aínda non se fixeron públicos moitos problemas, non?

Persoalmente, non me decantarei nin polo estudo de Nature nin polo da Universidade de París. Todo está exposto a dúbida, sobre todo no mundo de internet. O importante é sempre o contraste de información.











PÉREZ-LANZAC, Carmen: «¿Debemos fiarnos de la Wikipedia?» [en línea]. Elpaís.com, 10 xuño 2009.
EFE: «Wikipedia, una enciclopedia útil pero poco fiable»[en línea]. Elmundo.es, 14 xuño 2010.
REDACTOR TERRA: «¿Es fiable la Wikipedia?» [en línea]. Terra.es, 18 maio 2007.
< http://www.terra.es/tecnologia/articulo/html/tec16222.htm > [Consulta: 28 de novembro de 2012]
< http://es.wikipedia.org/wiki/Wikipedia > [Consulta: 28 de novembro de 2012]

viernes, 16 de noviembre de 2012

Rusia


8/11/12
Profesor Rakoi
- Cine Rusia 1896
- Primeira película rusa: coroación Zar Nicolás II.
- Apertura Pathe Gaumont, sala de exhibición.
- Fin cine do imperio ruso tras a Revolución do 17.
- Hanz-Honkov
- Gosfilmofond: arquivo onde se atopan filmes de todas partes.
- O profesor acudiu a Santiago (no noso encontro xa era a segunda vez) debido a que atoparon nos arquivos rusos unha grabación chamada “Galicia” que contiña imaxes sobre a nosa terra.
- Distintas páxinas web nas que se pode buscar de forma virtual. Para acceder a el fisicamente precísase un permiso especial.

TVG


Os días 6, 7 e 8 de novembro, todos nós, os alumnos de segundo de Xornalismo da USC realizamos unha actividade de campo do máis interesante: visitamos o Centro de Documentación da CRTVG. Mentres ríamos e nos ilusionabamos ó atopar todas as cintas das temporadas de Doraemon, ou nos perdíamos polos corredores do edificio por sacar fotos ca figura do Xabarín Club, aprendemos como funciona realmente un centro documental e a importancia que ten.
Unha das principais cousas que todos nós sacamos en limpo da visita, é que as persoas que traballan neste campo viven na “sombra”, por así dicilo, e de algún xeito non son valorados como deberían. Sen todos aqueles traballadores que se encargan da organización e búsqueda dos arquivos, o xornalista non podería facer o seu traballo. E isto é algo que a persoa que se atopa detrás da televisión, non ve. Hai unha mala costume por parte da audiencia de non apreciar o verdadeiro traballo de todo o equipo que fai posible un simple programa. Tan só se quedan cas caras dos reporteiros e presentadores, como se fosen os que fixeron todo o que vemos. Ténse a esperanza, ó menos unha servidora, de que a visión estea cambiando e chegue a cambiar por completo e o público chegue a ser consciente de todo o traballo que se atopa detrás dun simple telexornal.
Os arquivos están repletos de imaxes e sons que pasan dun contedor a outro, dependendo dos avances tecnolóxicos. Todos quedamos abraiados con moitos dos aparatos (e sobre todo do gran tamaño destes) que se empregaban alá polo 85 na Televisión de Galicia. Cun recordo especial da “pulga” e do seu funcionamento, así como do tamaño case igual ó de un maletín das “cintas” que conteñen imaxes de aquela época. Pouco a pouco estes formatos se foron modernizando ata o actual, que son unhas pequenas cintas, fáciles de clasificar e que ocupan moi pouco espazo.
Na CRTVG o material está gardado en San Marcos nun depósito de arredor de 700 metros cadrados e lévanse almacenadas 400000 cintas. Débense conservar nunhas condicións especiais para evitar o deterioro destas, como é lóxico, cunha humidade e temperatura totalmente controlados.
Unha das encargadas do arquivo, explicounos que o tratamento dos materiais, dependendo da súa orixe, son almacenados de diferente forma. Por exemplo, os de produción propia e os de produción allea non son gardados do mesmo xeito. Unha das cousas que maior interese causou en nós é o feito de que moitas das imaxes que a televisión posúe son “inéditas” (o mesmo ocorre en todas as televisións), e con elas hai que ter especial coidado pois no momento no que adquiren noticiabilidade de novo poden precisarse ou (atención!) poden ser vendidas a outras antenas por moi bo prezo. Isto pasou, por exemplo, con imaxes do Prestige, non só no momento no que afundio, senón agora que comezan os xuízos deste.
Isto non significa que o almacenamento do material de produción allea non sea gardado coa mesma rigurosidade. Por suposto, todo é tratado dun xeito especial e coidadoso, e todo elo leva moitas horas de traballo… as cales actualmente son invertidas por 17 documentalistas na Televisión Galega.
Antigamente esta organización facíase a man, agora emprégase o mundo dixital, o cal facilita enormemente as cousas. A documentalista que nos serviu de guía amosounos o modo de facelo no ordenador, trátase dun sistema de búsqueda por palabras bastante sinxelo. Mais ela dixo que para eles “é moito máis sinxelo porque de tanto buscar xa recordamos os nomes dos documentos” e isto é bastante curioso! 

jueves, 15 de noviembre de 2012

Exercicio clase


·      Cita directa o de primera mano: Reproducción literal de una frase o de un párrafo. Suelen aparecer entre comillas.
”Friedman le aconsejó a Pinochet que impusiera un paquete de medidas rápidas para la transformación del país […] liberalización y desregulación generales”.
(Klein, 2007, 28).

·      Cita indirecta: Reproducción de una frase o párrafo con palabras propias del que cita o citador.
Tal y como Klein (2007, 28) dice, los ciudadanos chilenos no sólo estaban conmocionados tras el golpe de estado de Pinochet, sino que también vivían traumatizados por un proceso de hiperinflación muy agudo.

·      Cita de segunda mano: Es la que se recoge de un trabajo que incluye una cita de primera mano. Se cita el lugar del que se recuperó, además del autor del texto citado.
Friedman (1966, 73, cit. Klein, 2007, 28) acuñó una fórmula para esta dolorosa táctica, el “tratamiento de choque”.

domingo, 4 de noviembre de 2012

Porque sí eres alguien para juzgar a otro


Análisis


En el artículo de José Antonio Marina encontramos la creación de una metáfora del todo ingeniosa, pues consigue convertir la situación de la sociedad actual con respecto a la inmoralidad y corrupción en ella presente, en una enfermedad: el síndrome de inmunodeficiencia social. A lo largo del texto, el autor profundiza en los aspectos que le interesan en cuanto al tema, pero utiliza términos sanitarios de forma metafórica para definir situaciones.
Se hace una crítica a la conversión de la sociedad en los últimos tiempos. Habla sobre el carácter pasivo que ha adquirido la colectividad ante diversas acciones que han ido desmoralizando y corrompiendo el mundo actual. La aceptación de todo lo que ocurre, bueno o malo, sin un espíritu crítico con el que analizar detenidamente los hechos. En definitiva: el predominio de una tolerancia desmesurada y erróneamente adaptada a la actualidad.
Marina aborda estos temas con el fin de llegar a una convivencia social correcta, lejos de la corrupción y de la pasividad de la población. También pincela ideas relacionadas con el mundo político de forma directa, aclarando la necesidad de que los civiles controlen al gobierno y no se dejen llevar por una fácil aceptación de los actos.
Es importante destacar el término que el autor incluye en el artículo “instituciones suicidas”, que son aquellas que el considera que se perjudican a sí mismas o al ciudadano cuando no se defienden dentro de un marco ético, el cual no se encuentra muy definido actualmente: la democracia, la tecnología, la racionalidad científica y el mercado libre.


Conceptos


Síndrome de inmunodeficiencia social
Carencia de pensamiento crítico
Desmoralización social
Pasividad social
Demasiada tolerancia
Información + Juzgar
Corrupción hard y corrupción soft
Instituciones suicidas: democracia, tecnología, racionalidad científica, mercado libre


Fuentes que completan la dimensión documental


Por José Manuel BelmonteDr en Ciencias Humanas por la Universidad de Estrasburgo y miembro de CíViCa, toca en este artículos los mismos temas que Marina y resalta la incidencia que está teniendo el "síndrome" en la idea de familia.

http://www.investigadoresyprofesionales.org/drupal/content/sos-de-las-familias-s%C3%ADndrome-de-inmunodeficiencia-social

Diversos autores han hablado y hablan sobre la falta de sentido crítico en la sociedad actual. Entre ellos se encuentra el poeta Gamoneda, premio Cervantes en 2006.

http://www.diariodeleon.es/noticias/cultura/gamoneda-alerta-sobre-falta-de-pensamiento-critico-en-juventud_350131.html

Felipe Portales, conocido sociólogo chileno, escribe sobre la desmoralización de, en concreto, Chile, pero muchos de los aspectos que aportan son aplicables al mundo.

http://www.elclarin.cl/index2.php?option=com_content&do_pdf=1&id=9065


Ideas propias
En cuanto al texto de José Manuel Marina, se trata de algo novedoso que pone en duda conceptos que todos tenemos asimilados de formas diferentes a como él las expone. Marina toma ideas que se encuentran muy presentes en la sociedad y les da la vuelta para ofrecérnoslas desde otro punto de vista. Hace un análisis de lo que él considera que debe cambiarse en la sociedad. No le falta razón en muchos aspectos: la pasividad es uno de los más graves errores que estamos cometiendo. A mayores, se suma el hecho del poco espíritu crítico que hemos ido adquiriendo generación tras generación, y la pérdida de esa rebeldía que caracterizó a nuestros abuelos más jóvenes. ¿Por qué nos arropamos en la palabra "OK" a todo lo que nos ofrecen? Sin duda, esta es una de las lacras de la actualidad. 
Belmonte se centra en la pérdida de la moralidad, de los valores éticos anteriormente vigentes y que hacían que la sociedad fuese un poquito mejor. La visión ofrecida por el doctor habla de incultura, de la pasividad, aunque en ocasiones ofrece visiones un tanto rancias del tema.
Debemos hablar de la necesidad de una educación adaptada a estos tiempos, de la necesidad de concienciar a los jóvenes de que la pasividad y la inmoralidad no son los caminos que ellos deben escoger, error cometido por las generaciones jóvenes actuales. De esto nos habla tanto Felipe Portales como Gamoneda, ¿se equivocan? Pues claro que no. La educación es la base de todo lo demás, nuestra sociedad está enferma y se debe recuperar totalmente, desde la raíz, para que el problema no resurja a la mínima infección. A partir de la enseñanza los niños podrán aprender los valores perdidos, debemos inculcarles una moralidad y un espíritu crítico con el que ellos mismos puedan determinar lo que desean y decidir si se conforman o no con lo que les ofrecen, controlar el gobierno desde el pueblo y dejar de lado la cómoda pasividad que tan difundida se encuentra actualmente.